تیمی از محققان دانشگاه پزشکی کارولینای جنوبی، به سرپرستی دکتر اوندر آلبایرام گزارش می‌دهند که آنها یک واکنش محافظتی جدید را کشف کرده‌اند که توسط آن مغز به‌طور طبیعی خود را پس از آسیب‌های مغزی ترمیم می‌کند. یافته ها می تواند منجر به درمان های دارویی شود که توانایی مغز را برای بهبودی پس از ضربه مغزی بهبود می بخشد و از بیماری های مغزی طولانی مدت جلوگیری می کند.
آلبایرام گفت: مکانیسم های بازیابی مغز بسیار بسیار قدرتمند هستند. ما همیشه مجبور نیستیم رویکردهای درمانی جدیدی ایجاد کنیم. همچنین می‌توانیم به مغز این فرصت را بدهیم که خود را به درستی درمان کند.
آسیب مغزی تروماتیک خفیف مکرر، یا ضربه های مغزی مکرر، به ویژه در میان ورزشکاران ورزش های پر تماس یا پرسنل نظامی درگیر در جنگ، رایج است. پیامدهای دراز مدت ضربه مغزی برای سلامتی از خفیف تا شدید متغیر است.
برای برخی افراد، ضربات مکرر به سر می‌تواند باعث ایجاد دومینویی بیماری ثانویه مغزی شود. آنها می توانند به آنسفالوپاتی تروماتیک مزمن، یک نوع پیش رونده دمانس (زوال عقل) بدون درمان شناخته شده، مبتلا شوند. آلبایرام گفت: در واقع، آسیب های مغزی عامل خطر محیطی شماره 1 برای بیماری های عصبی مغزی، مانند بیماری آلزایمر یا سایر دمانس ها هستند.
او توضیح داد که پس از ضربه مغزی، بافت مغز آسیب دیده در بخشی از محفظه سلولی به نام میتوکندری ایجاد می شود. این تجمع بافت آسیب دیده مانع از عملکرد خوب میتوکندری می شود که منجر به مرگ سلول مغز می شود. برای ترمیم خود، مغز می تواند میتوکندری های آسیب دیده را در فرآیندی به نام میتوفاژی از بین ببرد.
پروتئین p17 نقش کوچک اما منحصربه‌فردی در میتوفاژی در سایر قسمت‌های بدن دارد. پروتئین p17 که در اثر استرس تحریک می‌شود، آنزیم‌های مهم را به سلول منتقل می‌کند، بافت آسیب‌دیده را نشان می‌دهد و روند بهبودی میتوفاژی را آغاز می‌کند. آلبایرام و تیمش می خواستند دریابند که آیا p17 عملکرد محافظتی مشابهی در مغز دارد یا خیر.
این اولین مطالعه ای است که نشان می دهد پروتئین p17 در واقع نقش مهمی در محافظت از مغز پس از ضربه های مغزی مکرر ایفا می کند. زمانی که محققان p17 را در سلول‌های مغز موش‌ها حذف کردند، پس از آسیب به بیماری ثانویه مبتلا شدند.
آلبایرام و تیمش سپس یک رویکرد درمانی را برای بیماری ثانویه مغزی آزمایش کردند. آنها یک داروی آنالوگ ساختند که به طور مصنوعی فرآیند ترمیمی میتوفاژی را در موش ها آغاز کرد. تجویز این دارو بر روی موش ها بیشتر بیماری مغزی آنها را التیام بخشید.
آلبیرام و تیمش برای آزمایش بالینی یافته‌های خود، مغز انسان پس از مرگ را با بیماری مغزی طولانی مدت ناشی از ضربه مغزی و بدون آن بررسی کردند. آلبایرام با شگفتی متوجه شد که سطح پروتئین p17 به طور قابل توجهی در مغزهای مبتلا به بیماری کمتر است. این نتیجه آنچه را که تیم در مدل‌های بالینی کشف کردند تأیید می‌کند – اینکه پروتئین p17 نقش کوچک اما قدرتمندی در نحوه محافظت مغز از خود در برابر بیماری دارد.
پروتئین p17 می‌تواند هدفی برای درمان‌های آینده باشد که از مغز پس از ضربه مغزی محافظت می‌کند و از عواقب سلامتی طولانی‌مدت جلوگیری می‌کند.
از آنجایی که محققان توانستند این روند بهبودی را در یک مدل پیش بالینی آغاز کنند، هدف آینده توسعه درمان‌های دارویی مشابه برای انسان است. با این حال، فراتر از آسیب مغزی تروماتیک، این یافته‌ها می‌توانند نحوه درمان بیماری‌های مغزی را به طور گسترده نشان دهند.
آلبایرام دانشمندان مغز را تشویق می کند که چرخ را دوباره اختراع نکنند. همانطور که واکسن ها خواص محافظتی طبیعی بدن را برای مبارزه با ویروس ها تقویت می کنند، ما می توانیم خواص بازیابی مغز را برای مبارزه با بیماری ها بهبود بخشیم.
