خلاصه: طبق تحقیقات جدید، بر خلاف تصورات کلیشه ای، افراد اوتیستیک عمیقاً احساس تنهایی می کنند. این مطالعه نشان داد که تفاوت های حسی در تشدید تنهایی در بزرگسالان اوتیستیک و غیر اوتیستیک نقش دارد. موانعی مانند محیط‌های حسی محدود و نابرابری‌های مالی، مانع از تعاملات اجتماعی افراد اوتیستیک می‌شوند. این مطالعه بر اهمیت تغییرات اجتماعی برای انطباق با نیازهای حسی انواع عصبی تاکید می کند.
نکات کلیدی:
- میزان تنهایی در افراد اوتیستیک تا چهار برابر بیشتر از همسالان با مغزهایی با عملکرد مشابه آنهاست.
- تفاوت‌های حسی، به‌ویژه در بزرگسالان مبتلا به اوتیسم، به طور قابل توجهی با افزایش احساس تنهایی مرتبط است.
- نابرابری های مالی باعث تشدید تنهایی در بزرگسالان اوتیسم شده و تعاملات اجتماعی آنها را محدود می کند.
تحقیقات جدید نشان داده است که افراد اوتیستیک چقدر احساس تنهایی می‌کنند که با این کلیشه که از جستجوی روابط اجتماعی معنادار اجتناب می‌کنند، در تناقض است.
تنهایی بر سلامت جسمی و روانی هم در افرادی که در کارکردهای ذهنی خود مشابه اند و هم افرادی که در کارکردهای ذهنی خود تفاوت دارند، تاثیر می گذارد و میزان تنهایی در افراد اوتیستیک تا چهار برابر بیشتر از همسالان آنها است. افراد اوتیستیک همچنین آسیب پذیری بیشتری در برابر پیامدهای منفی جسمی و روانی تنهایی دارند؛ با این حال، محیط‌های اجتماعی اغلب به‌عنوان مانع عمل می‌کنند و تعامل افراد با سطوح بالاتری از تفاوت‌های حسی را دشوارتر می‌کنند.
مطالعه جدیدی که به تازگی توسط ژورنال اوتیسم در بزرگسالی منتشر شده است، تجربه های افراد اوتیستیک را مورد بررسی قرار داد و نه تنها به دنبال کمی کردن سطح پریشانی مرتبط با تنهایی، بلکه همچنین ارائه بینشی کیفی از تنهایی بزرگسالان اوتیستیک بود.
نویسندگان شامل دکتر جما ویلیامز، یک افسر تحقیقات بهداشت عمومی در دانشکده بهداشت و مراقبت اجتماعی است. او گفت: «در بخش کمی مطالعه، نتایج ما نشان می‌دهد که تفاوت‌های حسی با احساس تنهایی بیشتر و سلامت روان ضعیف در بزرگسالان اوتیستیک و غیر اوتیستیک مرتبط است. این اثر در بزرگسالان اوتیستیک به دلیل وجود بیشتر تفاوت‌های پردازش حسی تشدید شد.»
برای بخش کیفی این مطالعه، او گزارش‌های دست اولی از بزرگسالان اوتیسم در مورد تنهایی شدید و نقش بازدارنده محیط‌های حسی جمع‌آوری کرد که کلیشه‌های مربوط به بزرگسالان اوتیستیک فاقد انگیزه اجتماعی را رد می‌کند.
به عنوان مثال، یکی از شرکت کنندگان توضیح داد که محل زندگی مردم می تواند تأثیر زیادی بر تعامل اجتماعی آنها داشته باشد. او گفت: «هزینه حمل و نقل در شهر، واقعاً برای برخی افراد بسیار گران است؛ بنابراین، به‌ویژه اگر افراد بیکار باشند یا در کار موقت یا قراردادهای صفر ساعتی باشند که نمی‌دانند از یک ماه به ماه دیگر چقدر یا چند ساعت وقت خواهند داشت.»
در طول یک بحران هزینه زندگی، ملاقات برای فعالیت‌ها ممکن است برای بسیاری از افراد دور از دسترس باشد، اما افراد اوتیسمی به ویژه آسیب‌پذیر هستند زیرا اغلب نابرابری‌های مالی را تجربه می‌کنند که نه تنها به کمبود فرصت‌های شغلی و حمایت مربوط می‌شود، بلکه به مزایا نیز دسترسی دارند.
در مجموع، دو مطالعه تیم تحقیقاتی تایید می‌کنند که تنهایی به طور قابل توجهی با احساس پریشانی و سلامت روانی ضعیف در بزرگسالان اوتیستیک و غیر اوتیستیک مرتبط است.
علاوه بر این، تجربه تفاوت‌های حسی در دنیایی که پروفایل‌های حسی متفاوتی را در خود جای نمی‌دهد، ممکن است افراد را به سمت انزوای فزاینده سوق دهد و به احساس تنهایی کمک کند.
یکی از شرکت‌کنندگان مشکلاتی را که در دوست‌یابی تجربه کرده بود، توضیح داد: «بعضی‌وقت‌ها برای مکالمه یا درک شدن مشکل دارم، زیرا فرآیند فکری مشابهی ندارم که گاهی اوقات آن را عجیب می کند و مردم می پرسند «چه می گویی؟» یا «من نمی توانم منظور شما را بفهمم؟»
از آنجایی که تفاوت‌های حسی به‌ویژه در جامعه اوتیسم رایج است، ممکن است سایر عوامل اجتماعی و عاطفی را ترکیب کنند و در نهایت منجر به تعداد بیشتری از تنهایی و پریشانی مرتبط شوند.
دکتر ویلیامز افزود: «تحقیق ما نشان داد که معمولاً بزرگسالان مبتلا به اوتیسم تنهایی دردناکی را تجربه می‌کنند. ما نتیجه می گیریم که برای فعال کردن تعامل اجتماعی معنادار و فراگیر، یک تلاش اجتماعی واقعی برای ایجاد فضاهایی لازم است که نیازهای حسی همه نوع عصبی را در نظر بگیرد.»
بیشتر بخوانید : تجربیات رسانه های اجتماعی بزرگسالان اوتیستیک
