خلاصه: محققان ارتباط بین مدت زمان استفاده از صفحه نمایش و استعداد ژنتیکی اختلال طیف اوتیسم (ASD) و اختلال کمبود توجه بیش فعالی را بررسی کردند.
با تجزیه و تحلیل بیش از 6.5 میلیون پلی مورفیسم ژنتیکی، آنها مشخص کردند کودکانی که از نظر ژنتیکی مستعد ابتلا به اوتیسم هستند، استفاده از دستگاه های دارای صفحه نمایش را افزایش می دهند. در همین حال، کودکان مبتلا به اختلال کمبود توجه بیش‌فعالی با افزایش سن، زمان استفاده از دستگاه های دارای صفحه نمایش خود را افزایش دادند.
یافته‌ها این باور را به چالش می‌کشند که زمان استفاده از دستگاه های دارای صفحه نمایش ممکن است باعث اختلال طیف اوتیسم شود، در عوض نشان می‌دهد که این یک شاخص اولیه است.
نکات کلیدی:
- این مطالعه از «امتیاز خطر چند ژنی» برای ارزیابی حساسیت ژنتیکی به اختلال طیف اوتیسم و اختلال کمبود توجه بیش‌فعالی بر اساس 6.5 میلیون پلی مورفیسم در DNA کودکان استفاده کرد.
- کودکانی که خطر ژنتیکی بالاتری برای اختلال طیف اوتیسم دارند، از سنین پایین تا 2.1 برابر بیشتر احتمال دارد که از صفحه نمایش برای بیش از چهار ساعت در روز استفاده کنند.
- زمان طولانی مدت استفاده از صفحه نمایش به جای اینکه یک عامل مسبب باشد ممکن است نشانه اولیه اختلال طیف اوتیسم باشد، زیرا چنین کودکانی اغلب اشیا را جذاب تر از تعامل انسانی می یابند.
تیمی به رهبری دانشکده پزشکی دانشگاه ناگویا در ژاپن، زمان استفاده از دستگاه های دارای صفحه نمایش را در کودکان اوتیستیک و اختلال کمبود توجه بیش‌فعالی بررسی کرده است. زمان استفاده از صفحه نمایش به مدت زمانی اطلاق می شود که یک فرد روی یک دستگاه دارای صفحه نمایش مانند گوشی هوشمند، کامپیوتر، تلویزیون یا سیستم بازی های ویدیویی صرف می کند.
محققان دریافتند کودکانی که دارای استعداد ژنتیکی ابتلا به اختلال طیف اوتیسم هستند، از صفحه نمایش برای مدت طولانی‌تری استفاده می‌کنند؛ در همین حال، کودکان مبتلا به اختلال کمبود توجه بیش‌فعالی با بزرگتر شدن به تدریج زمان استفاده از صفحه نمایش خود را افزایش دادند، حتی اگر زمان اولیه استفاده از صفحه نمایش آنها کوتاه بود.
مردم به طور فزاینده ای وقت خود را صرف تماشای صفحه نمایش دستگاه های دیجیتال می کنند. این امر به ویژه برای کودکان مبتلا به اختلالات عصبی رشدی که تمایل دارند برای مدت طولانی تری از صفحه نمایش استفاده کنند، صادق است.
با درک این موضوع، محققان دانشگاه ناگویا و دانشگاه هاماماتسو 6.5 میلیون پلی مورفیسم را در DNA 437 کودک بررسی کردند تا حساسیت ژنتیکی به ASD و ADHD را تعیین کنند.
سپس، آنها یک شاخص خطر ژنتیکی را محاسبه کردند که تعداد و اندازه اثرات تغییرات در ژن‌های مرتبط با ASD/ADHD را در نظر می‌گیرد. این شاخص به عنوان «امتیاز خطر چند ژنی» شناخته می شود. سپس محققان آن را با زمان صرف شده برای استفاده از دستگاه های دارای صفحه نمایش در میان نمونه ای از کودکان 18، 32 و 40 ماهه مقایسه کردند.
آنها دریافتند کودکانی که استعداد ژنتیکی بالاتری نسبت به اختلال طیف اوتیسم دارند از اوایل کودکی بیشتر از دستگاه‌های دارای صفحه نمایش استفاده می‌کنند (3 ساعت در روز یا بیش از 4 ساعت در روز). آنها همچنین دریافتند کودکانی که در معرض خطر ژنتیکی بالا برای ابتلا به ADHD قرار دارند، به تدریج با بالا رفتن سن، زمان استفاده از صفحه نمایش خود را افزایش دادند.
محقق اصلی، دکتر ناگاهیده تاکاهاشی از دانشگاه ناگویا، توضیح داد: «به طور کلی، افرادی که دارای استعداد ژنتیکی ابتلا به اوتیسم هستند، 1.5 برابر بیشتر احتمال دارد به گروهی با تقریباً سه ساعت تماشای روزانه صفحه نمایش تعلق داشته باشند و 2.1 برابر بیشتر احتمال دارد که به گروه با بیش از چهار ساعت تماشای روزانه صفحه نمایش تعلق داشته باشند».
او گفت: «در حالی که زمان‌های طولانی استفاده از صفحه نمایش در دوران کودکی به عنوان دلیل ASD/ADHD پیشنهاد شده است، نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که برخی از افراد ممکن است تمایل ژنتیکی به استفاده از صفحه نمایش به دلیل اختلال طیف اوتیسم داشته باشند.
استفاده از صفحه نمایش ممکن است نشانه اولیه ASD باشد نه یک علت، زیرا کودکان مبتلا به ASD بیشتر جذب اشیا می شوند تا افراد. پزشکان باید بدانند که منصفانه نیست به این نتیجه برسیم که مدت زمان طولانی استفاده از صفحه نمایش یک عامل خطر برای ایجاد ASD است.
تاکاهاشی همچنین هشدار می دهد که کودکان مبتلا به اختلال کمبود توجه بیش‌فعالی، بیش از حد در معرض نمایشگر دستگاه قرار نگیرند. «نتایج ما نشان می‌دهد که کودکان در معرض خطر بیش‌فعالی در معرض خطر تماشای بیش از حد صفحه نمایش هستند، به‌ویژه از آنجایی که اعتیاد به بازی، رایج است. از آنجایی که مدت زمان استفاده از صفحه نمایش برای کودکانی که به ویژه در معرض اختلال کمبود توجه بیش‌فعالی هستند طولانی‌تر می‌شود، والدین و مراقبان باید در مورد آن محتاط باشند و قبل از تبدیل شدن به یک مشکل تعهد کنند.
این نتایج همچنین ممکن است به والدین کمک کند تا راهبردهای بهتری برای تربیت فرزند ابداع کنند. تاکاهاشی گفت: «والدین کودکان مبتلا به اختلالات عصبی رشدی ممکن است احساس گناه کنند یا از سوی دیگران مورد انتقاد قرار بگیرند که به فرزندانشان اجازه تماشای صفحه نمایش می دهند؛ با این حال، ما پیشنهاد کمک به مراقبان از جمله ارائه راهبردهای مدیریت رفتاری جایگزین را توصیه می کنیم».
