اگر مشکوک هستید که شریک زندگی تان به این بیماری مبتلا است چه باید کرد.
طبق گزارش جدید کمیسیون دمانس، حدود 36 درصد از افراد مبتلا به دمانس (زوال عقل) در انگلیس از ابتلا به این بیماری بی اطلاع هستند.
این گزارش، کارهایی را پیشنهاد می کند که متخصصان بهداشت و مراقبت می توانند برای بهبود تشخیص علائم اولیه دمانس انجام دهند. اما اگر فکر می کنید که شریک زندگی تان به این بیماری مبتلا است، چه کاری می توانید انجام دهید؟ و چگونه می توانید موضوع را با او مطرح کنید؟
اگر نگران ابتلای همسرتان به دمانس هستید، در اینجا نکات مفیدی وجود دارد که باید بدانید.
دمانس اصطلاحی است برای مجموعه ای از بیماری ها (مثلا آلزایمر) که در طول زمان (ماه ها و سال ها) ایجاد می شود و باعث مشکلاتی در حافظه و استدلال، ارتباط ها، تغییر در شخصیت و کاهش توانایی فرد در انجام فعالیت های روزانه مانند خرید، شستشو، پرداخت قبوض یا آشپزی می شود.
دمانس می تواند به شیوه های مختلف برای افراد ظاهر شود، بنابراین مهم است که بفهمید چه چیزی برای دوست یا شریک زندگی شما معمول است. فردی که معمولاً بسیار منظم است و شروع به بی نظمی می کند، با کسی که همیشه کمی بی نظم بوده، متفاوت است. غم و اندوه و استرس می توانند بر حافظه تأثیر بگذارند، اما شروع زوال عقل نیستند. اما آنها همچنین می توانند شروع زوال عقل را بپوشانند: ما این را «سایه بیش از حد تشخیصی» می نامیم.
همچنین تغییرات مربوط به سن در شناخت وجود دارد؛ به عنوان مثال، زمانی که بزرگتر می شویم برای یادگیری زمان بیشتری نیاز داریم. اما یک رویداد یکباره – هر چقدر هم که دراماتیک باشد – لزوماً دمانس نیست. این امر به دنبال الگوی کاهش است.
اگر می بینید که این تغییرات در یک بازه زمانی کوتاه (هفته ها یا روزها) اتفاق می افتد، بعید است که دمانس باشد و می تواند مورد جدی تری باشد. این امر نیاز به بررسی فوری توسط پزشک دارد.
بزرگترین ترس
دمانس یکی از بزرگترین ترس های عصر ما است. وحشت ناشی از از دست دادن خود می تواند باعث شود افراد از بحث در مورد موضوع، بحث در مورد آن به روشی غیر مفید (مانند انتقاد یا تحقیر سهوا) یا بحث در مورد آن با سایر بستگان، خودداری کنند، اما نه با شخصی که متوجه تغییرات در او می شوند.
با گذشت زمان، این موضوع می تواند باعث عدم اعتماد شود. بحث در مورد مشکلات حافظه آشکارا با فرد در نقطه ضعف حافظه یا در صورت بروز نگرانی، بهترین کار است. البته جرأت می خواهد و ما را با آسیب پذیری خودمان مواجه می کند.
گاهی اوقات فرد مشکلات حافظه را انکار می کند یا بینش ندارد (این می تواند نشانه دمانس باشد، اما همیشه اینطور نیست). اگر کسی در مورد مشکلات حافظه خود ابراز نگرانی می کند، از شما می خواهم که این موضوع را ناچیز نشمارید، زیرا احتمالاً اعتراف به نگرانی های او شجاعت می خواهد.
اگر آنها مصمم باشند که نگرانی ندارند، مقابله با آن دشوارتر است. یک رویکرد این است که بگویید، «می دانم که شما نگران نیستید، اما من نگران هستم و نمی دانم که آیا برای رفع نگرانی من به دکتر مراجعه می کنید؟»
همچنین توضیح اینکه مشکلات حافظه حداقل تا حدی می‌توانند دلایل برگشت‌پذیر داشته باشند به این معنی است که مراجعه به پزشک حداقل برای رد این موارد گام مهمی است. همچنین ممکن است تشویق کننده باشد که به آن شخص بگویید: «اگر چیزی در حافظه شما وجود دارد که با گذشت زمان بدتر می شود، آیا می خواهید بدانید؟» (بیشتر مردم به این سوال پاسخ مثبت می دهند).
مراجعه به پزشک عمومی
اگر شریک زندگی شما موافقت کرد که به پزشک عمومی مراجعه کند، پر کردن یک دفترچه خاطرات به مدت یک هفته با نوع حافظه (یا سایر مشکلات) تجربه شده، آنچه در آن زمان اتفاق می‌افتاد و تأثیر نقص حافظه، مفید است. این را می توان با یک پزشک عمومی به اشتراک گذاشت تا به آنها در درک مسائل کمک کند.
وقتی مردم حتی کلمه دمانس را می شنوند، با ابهاماتی مواجه می شوند که چه بر سرشان خواهد آمد، چه چیزی را از دست خواهند داد، به چه چیزی می توانند ادامه دهند و به کجا می رسند. این عدم قطعیت ها اغلب با اعضای خانواده به اشتراک گذاشته می شود. اما تحقیقات نشان می دهد که جنبه های مثبت تشخیص به موقع بر ترس ها در طول زمان بیشتر می شود.
در عین حال، اغلب استرس های مداومی وجود دارد که با اختلالات حافظه یا سردرگمی همراه است. با این استرس‌ها، زندگی روزمره می‌تواند دردسرساز شود، روابط خانوادگی ممکن است آسیب ببیند و افراد حمایت از همدیگر را دشوار بدانند.
صادق بودن و باز بودن بهترین سیاست است. با بیان اینکه ما در این مشکل با هم هستیم، من می خواهم کمک کنم، بیایید با هر اتفاقی روبرو شویم، می تواند کمک کند. اگر فردی مقاومت کند، ممکن است یکی دیگر از اعضای خانواده وجود داشته باشد که بهتر به او کمک کند.
