خلاصه: دانشمندان به پیشرفت قابل توجهی در درک اینکه چگونه کتامین با چالش های اجتماعی مرتبط با افسردگی مقابله می کند، با تمرکز بر تأثیرات این دارو در مدل موش، رسیدند.
مطالعه آنها نشان می دهد که کتامین (آر)، در مقابل کتامین (اس)، به طور موثری فعالیت عصبی را در قشر اینسولار قدامی بازیابی می کند، منطقه ای که برای تنظیم هیجانی و شناخت اجتماعی بسیار مهم است. با درمان موش‌هایی که در معرض انزوای اجتماعی مزمن با کتامین (آر) قرار داشتند، این تیم تعاملات اجتماعی و شناخت بهبود یافته را مشاهده کردند و این پیشرفت‌ها را به احیای قشر اینسولار قدامی نسبت دادند.
این کشف بر پتانسیل کتامین (آر) در درمان آسیب‌های اجتماعی مرتبط با افسردگی تاکید می‌کند و رویکردی هدفمند برای بهبود سلامت روان و بهزیستی را پیشنهاد می‌کند.
نکات کلیدی:
- این مطالعه تأثیرات این دو انانتیومر کتامین را متمایز می‌کند و نشان می‌دهد که کتامین (آر) به طور منحصربه‌فردی کاهش فعال‌سازی عصبی در قشر اینسولار قدامی ناشی از انزوای اجتماعی را معکوس می‌کند.
- بهبود شناخت اجتماعی: موش‌های تحت درمان با کتامین (آر) توانایی افزایش یافته در تشخیص نشانه‌های اجتماعی را نشان دادند که یک شاخص کلیدی برای بهبود شناخت اجتماعی و تعامل است.
- نقش حیاتی قشر اینسولای قدامی: اثرات مثبت کتامین (آر) بر آسیب های اجتماعی با توانایی آن در بازگرداندن عملکرد در قشر اینسولار قدامی مرتبط است و اهمیت این ناحیه مغز را در تنظیم هیجانی و رفتار اجتماعی برجسته می کند.
بهزیستی برای همه مهم است، به خصوص زمانی که احساس تنهایی یا انزوا می کنیم. افسردگی برای بسیاری از مردم یک چالش جدی است و یافتن راه حلی موثر کلیدی است.
در مطالعه اخیر منتشر شده در روانپزشکی مولکولی، محققان دانشگاه اوزاکا از مدل افسردگی موش استفاده کردند تا نشان دهند که یک شکل از کتامین (یک بیهوش کننده رایج) در دوزهای پایین می تواند با بازگرداندن عملکرد در ناحیه خاصی از مغز به نام قدامی اینسولارقدامی، آسیب های اجتماعی را بهبود بخشد. قشر
کتامین اغلب در دوزهای پایین برای درمان افسردگی استفاده می شود، اما عملکرد آن در مغز نسبتاً نامشخص است. به طور کلی، کتامین به ترکیبی از دو شکل مختلف کتامین اشاره دارد: کتامین (آر) و کتامین (اس). این دو مولکول ایزومرهای آینه ای یا انانتیومرها هستند – فرمول مولکولی یکسانی دارند، اما اشکال سه بعدی آنها تصاویر آینه ای از یکدیگر است.
اگرچه آنها معمولاً به صورت جفت (اس) و (آر) رخ می دهند، اما می توانند به دو کتامین (آر) و کتامین (اس) نیز تقسیم شوند. هر کدام در درمان افسردگی مفید هستند، اگرچه اثرات خاص آنها متفاوت است.
هنگامی که تیم تحقیقاتی تصمیم گرفتند اثرات کتامین (آر) و کتامین (اس) را بر روی علائم شبه افسردگی در موش آزمایش کنند، ابتدا باید در مورد یک مدل مناسب تصمیم می گرفتند. با توجه به اینکه افسردگی و آسیب های اجتماعی را می توان با انزوای اجتماعی طولانی مدت ایجاد کرد، آنها یک مدل موش انزوای اجتماعی مزمن (حداقل 6 هفته) را انتخاب کردند.
محققان سپس از روشی استفاده کردند که به آنها اجازه می‌داد مستقیماً پس از آزمایش‌های رفتاری، فعال‌سازی نورون‌ها را در سراسر مغز موش‌هایی که تحت درمان با کتامین (آر) و کتامین (اس) یا سالین (به عنوان یک کنترل) قرار گرفتند، مقایسه کنند.
ری یوکویاما، سرپرست تیم تحقیق، می‌گوید: «به این ترتیب، ما قادر به مشاهده تفاوت‌های بین درمان‌های کتامین (آر) و کتامین (اس). از نظر فعال‌سازی عصبی در سراسر مغز، بدون داشتن یک فرضیه از پیش تعریف‌شده بودیم.
به طور قابل توجهی، ما دریافتیم که انزوای اجتماعی مزمن منجر به کاهش فعالیت عصبی در قشر منزوی قدامی – ناحیه ای از مغز که برای تنظیم عاطفی مهم است – در طول تماس اجتماعی، و کتامین (آر) اما نه کتامین (اس)، این اثر را معکوس کرد.»
محققان همچنین دریافتند که موش‌هایی که با کتامین (آر) درمان شده‌اند، در تشخیص موش‌های ناآشنا در مقایسه با موش‌های آشنا در تست حافظه اجتماعی بهتر عمل می‌کنند که نشان‌دهنده بهبود شناخت اجتماعی است. علاوه بر این، هنگامی که فعالیت عصبی در قشر منزوی قدامی سرکوب شد، بهبودهای ناشی از کتامین (آر) ناپدید شد.
هیتوشی هاشیموتو، نویسنده ارشد این مطالعه می‌گوید: «این یافته‌ها اهمیت قشر منزوی قدامی را برای اثرات مثبت کتامین (آر) بر آسیب‌های اجتماعی، حداقل در موش‌ها، نشان می‌دهد.
بطورکلی، نتایج ما نشان می‌دهد که کتامین (آر) ممکن است برای بهبود شناخت اجتماعی بهتر از کتامین (اس) باشد، و آنها نشان می‌دهند که این اثر وابسته به بازگرداندن فعال‌سازی عصبی در قشر منزوی قدامی است.
با توجه به اینکه میزان انزوای اجتماعی و افسردگی در سراسر جهان رو به افزایش است، این یافته ها بسیار مهم است. کتامین (آر) یک درمان امیدوارکننده برای آسیب‌های اجتماعی ناشی از انزوا است و ممکن است به کیفیت بهتر زندگی در افراد مبتلا به اختلالات مرتبط کمک کند.
