نکات کلیدی:
- محققان پاسخ های نظرسنجی 498 مراقب مبتلایان به سندرم لنوکس-گَستو و دراوه را تجزیه و تحلیل کردند.
- 93٪ از مراقبان مایل به ادامه درمان کانابیدیول برای هزینه های خود بودند.
- بهبودهایی در حوزه شناختی (85٪) و عملکرد عاطفی (82٪) مشاهده شد.
- بهبود در فراوانی تشنج (85%) و شدت (76%) صرف نظر از نوع تشنج مشاهده شد.
- نتایج بدون تشنج بدون توجه به پیشرفت در نتایج تشنج، بهبودی را نشان دادند.
بر اساس مطالعه ای از تحقیقات صرع، مراقبان مبتلایان به سندرم لنوکس-گَستو و دراوه گزارش دادند که درمان کانابیدیول منجر به بهبود نتایج بدون تشنج و کاهش بار تشنج شد.
سندرم لنوکس-گَستو و دراوه آنسفالوپاتی های رشدی و صرعی نادر و شدید هستند که در دوران نوزادی یا اوایل کودکی شروع می شوند و به ترتیب 0.26 و 0.06 در هر 1000 کودک در ایالات متحده رخ می دهند. بیماران چندین نوع تشنج را تجربه می کنند که برخی از آنها ممکن است طولانی مدت باشند یا منجر به مرگ ناگهانی و غیر منتظره در صرع شوند.
علاوه بر این، بیماران اغلب دارای بیماری‌های همراه هستند که فعالیت‌های روزمره را مختل می‌کند و فشارهای جسمی، مالی، اجتماعی و روانی قابل توجهی را، هم برای بیماران و هم برای مراقبان آنها ایجاد می‌کند. بیماری های همراه ممکن است شامل اختلالات قابل توجه شناختی و ارتباطی مادام العمر و مشکلات رفتاری قابل توجهی باشد که می تواند به دلیل اختلالات ارتباطی، اختلال طیف اوتیسم و سایر بیماری های روانپزشکی ایجاد شود. اکثر بیماران مبتلا به سندرم لنوکس-گَستو و دراوه به دلیل اختلالات عملکردی به کمک مراقب در انجام فعالیت های روزانه متکی هستند.
بسیاری از داروهای ضد تشنج برای درمان تشنج های مرتبط با سندروم لنوکس گَستو و سندرم دراوه در دسترس هستند؛ با این حال، تأثیر آن بر پیامدهای بدون تشنج نسبتاً نامشخص است.
برگ و همکارانش به دنبال شناسایی محتمل‌ترین پیامدهای بدون تشنج برای تغییر در بیماران مبتلا به سندروم لنوکس گَستو و سندرم دراوه پس از درمان با کانابیدیول بودند.
آنها داده‌ها را از مطالعه جمع‌آوری کردند، یک نظرسنجی 20 دقیقه‌ای مقطعی و آنلاین بر أساس سؤالات معیارهای معتبر و همچنین گزارش‌های مراقبت‌کننده قبلاً منتشر شده در ایالات متحده از پایگاه داده مراقبت از افراد مبتلا به سندروم لنوکس گَستو و سندرم دراوه که به مدت 3 ماه با محلول کانابیدیول خوراکی 100 میلی گرم در میلی لیتر درمان شده بودند. در مجموع 498 مراقب برای افراد مبتلا (80٪ سندروم لنوکس گَستو، 20٪ دراوه) این نظرسنجی را تکمیل کردند که از آنها خواسته شد طیفی از پیامدهای بدون تشنج را در ماه قبل با درمان با دوره قبل از شروع کانابیدیول مقایسه کنند. از مراقبان خواسته شد تا با استفاده از مقیاس لیکرت متقارن، برداشت خود از تغییرات را ارزیابی کنند.
بر أساس نتایج، 85 درصد از پاسخ دهندگان بهبودهایی را در حداقل یک سؤال نظرسنجی برای همه حوزه های غیر مرتبط با تشنج (هشیاری، شناخت و عملکرد اجرایی؛ عملکرد عاطفی؛ زبان و ارتباطات [79 درصد در بیماران غیر کلامی، 74 درصد در کلامی]) ، فعالیت های روزانه؛ خواب و عملکرد فیزیکی در مجموع 93٪ از مراقبان برنامه ریزی برای ادامه درمان کانابیدیول را به دلیل کاهش بار تشنج و بهبود نتایج غیر مرتبط با تشنج گزارش کردند.
مراقبان همچنین بهبودهایی را در حوزه‌های مرتبط با تشنج، از جمله فراوانی کلی تشنج (85%)، شدت کلی تشنج (76%)، روزهای بدون تشنج در هفته برای حداقل یک نوع تشنج (67%) و آزادی تشنج در طول ماه گذشته گزارش کردند. (16%).
همچنین داده‌ها نشان داد که اکثر پاسخ‌دهندگانی که کاهش دفعات تشنج را گزارش کرده‌اند، بهبودهایی را در پیامدهای بدون تشنج نیز گزارش کرده‌اند (80-51%)، اگرچه بهبود در پیامدهای بدون تشنج (18-56%) در افراد مبتلا دیده شده است که یا تغییری نداشته‌اند یا بدتر شدن دفعات تشنج نداشته‌اند.
برگ و همکارانش نوشتند: «این نتایج نیاز به مطالعات آینده را برای تأیید تأثیر درمان کانابیدیول بر پیامدهای بدون تشنج و تشخیص اینکه آیا اثرات بدون تشنج ثانویه برای کنترل تشنج است یا یک اثر اولیه درمان، تأیید می‌کند».
منبع
https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S092012112300205X
