تاریخ: 29 مارس 2022
منبع: بیمارستان کودکان فیلادلفیا
خلاصه: محققان دریافته‌اند که اختلال عملکرد در یک زیرگروه سلولی مهم در شبکه عصبی مغز به علائم مزمن در اختلال رشد عصبی سندرم دراوت کمک می‌کند.
سندرم دراوت نوعی صرع ژنتیکی است که با تشنج هایی که در سال اول زندگی شروع می شود به همراه تفاوت های رشدی در کودکی و ویژگی های اختلال طیف اوتیسم مشخص می شود. کودکان مبتلا به سندرم دراوت نیز در معرض خطر مرگ زودهنگامی هستند که تشخیص و درمان صحیح این اختلال را حیاتی می کند. بیش از 90 درصد از کودکان مبتلا به سندرم دراوت دارای یک نوع عامل بیماری‌زا در ژن SCN1A هستند که پروتئین Nav1.1 را می‌سازد. درواقع کانال سدیمی که برای فعالیت سلول‌های سرکوب‌کننده تشنج به نام نورون‌ها واسطه به طور خاص زیرگروهی از اینترنورون به نام نورون پاروالبومین.
اتان گلدبرگ، MD، PhD، متخصص مغز و اعصاب اطفال و مدیر ابتکار نوروژنتیک صرع (ENGIN) در بیمارستان کودکان فیلادلفیا و نویسنده اصلی این مطالعه گفت: «سندرم دراوت از هر 14000 کودک در جهان 1 نفر را تحت تأثیر قرار می دهد و تأثیر عمیقی بر کودکان و خانواده های آنها دارد. ما می‌توانیم سندرم دراوت را در آزمایشگاه مدل‌سازی کنیم تا دقیقاً بفهمیم که چگونه از دست دادن ژن SCN1A ویژگی‌های بالینی مشخصه بیماری را ایجاد می‌کند تا بتوانیم درمان‌های جدید ایجاد کنیم.»
کار قبلی در آزمایشگاه گلدبرگ نشان داد که فعالیت الکتریکی غیرطبیعی این نورون‌های پاروالبومین در یک مدل تجربی پیش‌بالینی سندرم دراوت فقط گذرا بود و این نورون‌ها فعالیت طبیعی را در فاز مزمن اختلال بازیابی کردند. این معمایی برای جامعه تحقیقاتی ایجاد کرد: چرا بیماران مبتلا به سندرم دراوت همچنان به تشنج، اختلال شناختی و ویژگی های اختلال طیف اوتیسم ادامه می دهند؟
در این مطالعه، محققان روشی را برای ارزیابی عملکرد نورون پاروالبومین در دو زمان مختلف ایجاد کردند. شدت اولیه بیماری ناشی از ناهنجاری در فعالیت الکتریکی بین نورون پاروالبومین است که به نورون ها اجازه می دهد پیامی را به نورون های همسایه ارسال کنند. با این حال، اختلال مزمن در عوض به دلیل اختلال در انتقال سیناپسی بود. در حالی که نورون های پاروالبومین توانایی تولید فعالیت الکتریکی را بازیافتند، اما این فعالیت از عصب یا «آکسون» به سیناپس برای مهار سایر نورون ها، که برای سرکوب تشنج لازم است، پخش نشد.
در حالی که برای ترجمه این تحقیق به کاربردهای مستقیم انسانی به کار بیشتری نیاز است، اما محققان خاطرنشان می کنند که SCN1A ممکن است یک هدف درمانی مناسب برای بیماران مبتلا به سندرم دراوت باشد، به خصوص اگر راه هایی برای افزایش بیان آن در آکسون برای غلبه بر سیگنال دهی مختل شده و انتقال سیناپسی وجود داشته باشد.
گلدبرگ گفت: «پیش‌بینی کار ما این است که موفقیت درمان‌های در دست توسعه ممکن است به توانایی افزایش بیان Nav1.1 در آکسون نورون واسطه پاروالبومین بستگی داشته باشد».
بیشتر بخوانید : افراد مبتلا به صرع عمر کوتاه تری دارند
منبع
https://www.sciencedaily.com/releases/2022/03/220329114655.htm
Kaneko et al. Developmentally-regulated impairment of parvalbumin interneuron synaptic transmission in an experimental model of Dravet syndrome. Cell Rep, 2022 [abstract]
