افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم نزدیک به 1٪ از جمعیت را تشکیل می دهند. بزرگسالان مبتلا به اوتیسم، علاوه بر نیاز به حساسیت اجتماعی بهتر، به کمک روانشناختی خاصی برای بهبود کیفیت زندگی خود نیاز دارند.
حساسیت اجتماعی، مهارتی را توصیف می‌کند که در آن یک فرد می‌تواند نشانه‌ها و زمینه‌ها را در تعاملات اجتماعی شناسایی و درک کند و متوجه شود، همراه با احترام اجتماعی به دیگران.
هنگامی که مردم در مورد اختلال طیف اوتیسم (ASD) صحبت می کنند، بسیار معمول است که به چالش ها و نیازهای کودکانی که از آن رنج می برند فکر کنند. ما می دانیم که تشخیص زودهنگام، رشد و کیفیت زندگی آنها را بهبود می بخشد. اما در مورد اوتیسم در بزرگسالان چطور؟ یک مرد یا زن بالغ با این وضعیت عصبی زیستی چه نیازها، حمایت ها و راهبردهایی دارد؟
از آنجایی که دانشمندان معیارهای تشخیصی را در دهه 1990 بهبود بخشیدند، شناسایی کودکان مبتلا به این اختلال در مدارس نه تنها امکان پذیر است، بلکه بسیاری از بزرگسالان نیز توانستند توضیحی برای رفتار خود بیابند. در نهایت، آنها توضیحی برای ویژگی های خود و منشاء محدودیت های شخصی خود پیدا کردند. یک چیز واضح است: این یک اختلال با طیف بسیار گسترده ای از ویژگی ها و نیازها است.
برخی از افراد مبتلا به سندرم رِت هستند. دیگران آسپرگر دارند (اگرچه این اصطلاح رسماً قدیمی شده است). بزرگسالان مبتلا به اوتیسم می توانند عملکرد بالا داشته باشند. (اوتیسم با عملکرد بالا یک تشخیص پزشکی رسمی نیست. این اصطلاح اغلب برای اشاره به افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم استفاده می شود که بدون کمک زیادی می خوانند، می نویسند، صحبت می کنند و مهارت های زندگی را مدیریت می کنند). آنها همچنین می توانند با وابستگی زیاد و محدودیت های ارتباطی شدید، مشکلات در تعاملات اجتماعی و رفتارهای تکراری دیده شوند. علائم هر چه که باشد، باید یک موردی را درک کنید: توجه روانشناختی، کمک های اجتماعی و حق اینکه در اجتماع ترکیب شوند همگی برای مراقبت از آنها ضروری است. بزرگسالان مبتلا به این وضعیت برای تضمین حمایت هایی که ممکن است نیاز داشته باشند باید قابل مشاهده باشند و تشخیص درست دریافت کنند. تنها از این طریق است که آنها به سطح بهزیستی می رسند که همه مردم سزاوار آن هستند.
آمارها نشان می دهد که نزدیک به 1 درصد از جمعیت دارای اختلال طیف اوتیسم هستند. همچنین تشخیص زودهنگام و حمایت روانی کافی می تواند آینده این مجموعه گسترده را در جامعه بهبود بخشد.
بزرگسالان مبتلا به اوتیسم: نیازهای آنها چیست؟
مهم است که بدانید بزرگسالان مبتلا به اوتیسم به خوبی درک نشده اند یا مطالعه نشده اند. در واقع، آنها نادیده گرفته شده اند. خوشبختانه در چند سال گذشته دانشمندان علاقه بیشتری به این حوزه نشان داده اند. اکنون جامعه علمی، آمار، منابع و دانش بیشتری دارد.
همه اینها به یک هدف اصلی منتهی می شود: توجه فردی و تخصصی به هر فرد بر اساس نیازهایش. با این حال، در عمل بالینی مشکلی وجود دارد. بسیاری از بزرگسالانی که عملکرد بالایی دارند، نمی دانند که به این بیماری مبتلا هستند.
اینها افراد مستقل با مسئولیت های شغلی و پروژه های بزرگ هستند که گاهی اوقات احساس می کنند چیزی در آنها باعث حس شکست می شود. در واقع، مشکلات مربوط به تعامل اجتماعی، حساسیت بیش از حد به تحریک و اضطراب به طور جدی کیفیت زندگی آنها را محدود می کند. همچنین مهم است بدانید که هیچ دو نفری که مبتلا به این اختلال هستند، ویژگی های دقیقاً یکسانی ندارند.
با وجود این و فراتر از منحصر به فرد بودن مورد هر فرد، اوتیسم در بزرگسالان با زندگی روزمره تداخل دارد. تشخیص و درمان شخصی‌شده اولیه می‌تواند تغییرات، پیشرفت‌ها و بهزیستی را تضمین کند.
بیایید به چند چالش خاص و انواع کمکی که آنها نیاز دارند نگاه کنیم.
مشاوره با کارشناسان روانشناسی در حوزه اختلال طیف اوتیسم
اگر یکی از اعضای بزرگسال خانواده شما مبتلا به اوتیسم است یا مشکوک هستید که ممکن است در طیف این اختلال باشد، بهترین کار این است که با یک متخصص در این زمینه مشورت کنید. یک روانشناس چه کاری می تواند برای شما انجام دهد؟
- روانشناس در ابتدا، بیمار را برای شناسایی نقاط قوت و نیازهای شناختی، رفتاری و هیجانی بزرگسالان مبتلا به اوتیسم ارزیابی می کند.
- همچنین، یک درمانگر با کسانی که در زندگی روزمره بیمار هستند مصاحبه می کند.
- آنها آزمایش هایی را برای رد سایر شرایط انجام می دهند.
بزرگسالان مبتلا به اوتیسم و انواع درمان
مداخله روانشناختی در بزرگسالان مبتلا به اوتیسم همیشه به نیازهای خاص آنها بستگی دارد. درمانگران معمولاً به بیماران کمک می کنند تا روی جنبه های زیر کار کنند:
- در مرحله اول، تمرین مهارت های ارتباطی و توانایی های اجتماعی.
- درمان به آنها کمک می‌کند تا عادت‌های خوب زندگی روزمره را ایجاد کنند.
- روانشناسان به آنها کمک می کنند تا رفتارهای خاصی را برای کمک به ادغام گروهی، بهزیستی و رفتار اجتماعی اصلاح کنند.
- همچنین، بزرگسالان مبتلا به اوتیسم روال‌های عملکردی را انجام می‌دهند تا بتوانند امنیت و استقلال بیشتری کسب کنند.
- آنها برای پیوستن به نیروی کار کمک می گیرند.
- کمک به مواردی مانند اضطراب یا اختلالات خلقی مانند افسردگی نیز ضروری است. این نوع اختلال اغلب به این معنی است که بیماران باید با چندین چالش هیجانی مختلف روبرو شوند. درمان شناختی-رفتاری در این موارد بسیار مفید است.
- به همین ترتیب، روان درمانی فردی نیز کلیدی است. یک مرد یا زن مبتلا به اوتیسم باید روابط عاشقانه، خانوادگی یا کاری خود را بهبود بخشد.
- در نهایت، برخی از بزرگسالان مبتلا به اوتیسم مشکلات شناختی جدی تری دارند. آنها ممکن است مشکلات رفتاری داشته باشند که نیاز به حمایت روانی دارند.
حمایت خانواده و محیط
آخرین مورد که موردی کم اهمیت نیست، بحث در مورد بزرگسالان مبتلا به اوتیسم باید شامل در نظر گرفتن محیط خانواده آنها باشد. پدران، مادران، همسران، فرزندان… دانستن اینکه چگونه رفتار کنند یا به سادگی درک این اختلال گام مهمی در بهبود زندگی بیماران است.
در نتیجه، روانشناسان حمایت روزانه مهمی را نشان می دهند. آنها همچنین می توانند به ریشه کن کردن ترس ها، تردیدها، اضطراب و استرس کمک کنند. خوشبختانه، منابع، راهبردها و کارشناسان می‌توانند کم کم کیفیت بهتر زندگی را تسهیل کنند.
